Socjofobia

W leczeniu stosuje się na ogół kilka rodzajów psychoterapii (głównie poznawczo-behawioralną) oraz leczenie farmakologiczne. Zdaniem Thomasa Richardsa z SAI oraz brytyjskich specjalistów, zajmujących się tym zaburzeniem, najlepsze efekty przynosi terapia behawioralna prowadzona w grupach przez psychoterapeutę, specjalizującego się tylko w tym typie zaburzeń, gdy zajęcia prowadzone są z innymi pacjentami cierpiącymi na tę samą przypadłość. Według badań przeprowadzonych przez H.R. Justera i Richarda Heimberga po 5 latach od zakończenia terapii poznawczo-behawioralnej nadal utrzymują się jej efekty. W badaniach prowadzonych przez David Clarka uzyskano wyniki świadczące o większej skuteczności terapii poznawczo-behawioralnej niż leczenia farmakologicznego. Heimberg w wyniku swoich badań wykazał, że ryzyko nawrotu choroby jest większe w przypadku stosowania leczenia lekami niż przy użyciu psychoterapii. S. Rosser, A. Erskine oraz Rocco Crino wykazali w swojej pracy brak wpływu

Osoby z fobią społeczną często czują się wyobcowane i nielubiane, wydaje nam się, że inni ludzie nas obserwują i osądzają. Czujemy się negatywnie oceniani. Spróbujcie jednak stojąc np. w kolejce w supermarkecie powoli rozejrzeć się wokół siebie. Zobaczycie że inni ludzie wcale na was nie patrzą są pochłonięci własnymi sprawami. Inna sprawa to przeświadczenie, że inni nas negatywnie odbierają. Kiedy z kimś rozmawiamy, jesteśmy zdenerwowani i poważni, inni ludzie uważają nas za aroganckich i wyniosłych, nieprzyjaznych ludzi, tymczasem ich ocena nie odnosi się do nas - (przecież nas nie znają) - a jedynie do naszej fobii społecznej, to ona sprawie że nie potrafimy się uśmiechać, wyluzować. Inni ludzie tego nie wiedzą, widzą tylko sztywną, poważną osobę, która nie ma ochoty rozmawiać. Pamiętajmy, że oni nie oceniają nas, nasz prawdziwy charakter i osobowość jest ukryta głęboko pod tą nieprzystępną warstwą, więc jak ktoś może oceniać nas skoro nie masz szansy do tej warstwy dotrzeć. Powol

Etiologia Początkowo występowanie fobii społecznej przypisywano cechom osobowości bądź wyuczonym zachowaniom wynikającym z doświadczeń życiowych oraz relacji dziecka z rodzicami, mającej wpływ na rozwinięcie u niego ufności wobec ludzi. Taki pogląd wyraża m.in. dr Thomas Richards z Social Anxiety Institute. Jedną z przyczyn wystąpienia fobii społecznej może być odrzucenie przez grupę (np. szkolną) oraz strach przed kompromitacją. Pośrednią przyczyną fobii może być również obniżona samoocena, brak umiejętności autoprezentacyjnych, dysmorfobia (u 37% osób cierpiących na to zaburzenie występuje fobia społeczna) a w rzadkich wypadkach depresja. Pacjenci z fobią społeczną często doświadczali w przeszłości traumatycznych przeżyć (np.: nadużycia fizyczne, molestowanie seksualne, gwałt, doświadczenia wojenne) i stwierdzano u nich wcześniejsze zaburzenia związane ze stresem.Bardzo istotne znaczenie odgrywają negatywne doświadczenia w okresie rozwojowym, traumatyczne wy

Ta sesja koncentruje się na relaksacji, wobec tego nie tłumaczyłam jej, zamiast tego proponuję słuchać codziennie np. Treningu Autogennego Schultza, jeśli znajdę coś jeszcze wartego uwagi, na pewno tu dopiszę. Czyli w tym tygodni: 1. Kontynuuj wolne mówienie czytając materiał o automatycznych negatywnych myślach, jeśli poczujesz się w tym komfortowo możesz zacząć używać tego przy innych osobach, aby to nie brzmiało dziwnie pamiętaj, że chodzi tylko o nieznaczną zmianę rytmu mowy. 2. Kontynuuj czytanie racjonalnych oświadczeń wybranych dwa tygodnie temu. 3. Kontynuuj zatrzymywanie automatycznych negatywnych myśli, czytaj powoli związany z nimi materiał codziennie aby zatopił się w twoim umyśle. Chcemy zamienić automatyczne negatywne myśli na automatyczne racjonalne myśli. Aby to zrobić musisz kontynuować tę technikę przez wiele tygodni. 4. Przeczytaj kilkukrotnie materiał o zjeździe negatywnych myśli. 5.  Codziennie odsłuchuj relaksacyjną taśmę, usiądź wygodni

Rozpoznanie Jeśli fobia pojawia się u pacjenta w młodym wieku, często jest przez niego i otoczenie określana jako "wyjątkowa wstydliwość/nieśmiałość" i jej zdiagnozowanie bywa utrudnione. Tymczasem nieleczona fobia społeczna jest schorzeniem chronicznym i, nieleczona, może trwać nawet całe życie. Według klasyfikacji DSM-IV fobię społeczną rozpoznaje się, gdy: Występują obawy, że słowa lub działania mogą spowodować upokorzenie bądź zawstydzenie, Narażenie się na ekspozycję społeczną lub nawet samo myślenie o niej powoduje wystąpienie lęku oraz objawów somatycznych, Pacjent jest świadom absurdalności i irracjonalności doznań. Zachowanie unikające – unikanie bycia w centrum uwagi lub sytuacji mogących prowadzić do kompromitujących lub kłopotliwych zachowań. Przykładowe sytuacje to: publiczne jedzenie, korzystanie z publicznych toalet, publiczne zabieranie głosu, spotykanie znajomych w publicznych miejscach, wchodzenie do małych grup ludzi bądź przeby