Leczenie

W leczeniu stosuje się na ogół kilka rodzajów psychoterapii (głównie poznawczo-behawioralną) oraz leczenie farmakologiczne.


Zdaniem Thomasa Richardsa z SAI oraz brytyjskich specjalistów, zajmujących się tym zaburzeniem, najlepsze efekty przynosi terapia behawioralna prowadzona w grupach przez psychoterapeutę, specjalizującego się tylko w tym typie zaburzeń, gdy zajęcia prowadzone są z innymi pacjentami cierpiącymi na tę samą przypadłość. Według badań przeprowadzonych przez H.R. Justera i Richarda Heimberga po 5 latach od zakończenia terapii poznawczo-behawioralnej nadal utrzymują się jej efekty. W badaniach prowadzonych przez David Clarka uzyskano wyniki świadczące o większej skuteczności terapii poznawczo-behawioralnej niż leczenia farmakologicznego. Heimberg w wyniku swoich badań wykazał, że ryzyko nawrotu choroby jest większe w przypadku stosowania leczenia lekami niż przy użyciu psychoterapii. S. Rosser, A. Erskine oraz Rocco Crino wykazali w swojej pracy brak wpływu wcześniejszego przyjmowania leków przeciwdepresyjnych na skuteczność terapii poznawczo-behawioralnej.


Większość specjalistów przy kompleksowym leczeniu zaleca łączenie farmakologii z psychoterapią oraz treningiem umiejętności społecznych.

Co to są treningi umiejętności społecznych?

Trening umiejętności społecznych  jest rodzajem oddziaływania, którego celem jest  rozwój zdolności radzenia sobie w trudnych sytuacjach związanych z funkcjonowaniem w relacjach z innymi ludźmi. Zazwyczaj program treningu przewiduje naukę następujących umiejętności społecznych:

zawierania znajomości, słuchania, zadawania pytań, odmawiania, inicjowania rozmowy, dyskutowania, reagowania w sposób akceptowany społecznie na krytykę, wyrażania krytyki, radzenia sobie z uczuciami (rozróżniania uczuć, wyrażania gniewu, rozczarowania, mówienia komplementów...)