Fobia społeczna - Rozpoznanie cz.3

Rozpoznanie

Jeśli fobia pojawia się u pacjenta w młodym wieku, często jest przez niego i otoczenie określana jako "wyjątkowa wstydliwość/nieśmiałość" i jej zdiagnozowanie bywa utrudnione. Tymczasem nieleczona fobia społeczna jest schorzeniem chronicznym i, nieleczona, może trwać nawet całe życie.
Według klasyfikacji DSM-IV fobię społeczną rozpoznaje się, gdy:

• Występują obawy, że słowa lub działania mogą spowodować upokorzenie bądź zawstydzenie,
• Narażenie się na ekspozycję społeczną lub nawet samo myślenie o niej powoduje wystąpienie lęku oraz objawów somatycznych,
• Pacjent jest świadom absurdalności i irracjonalności doznań.
• Zachowanie unikające – unikanie bycia w centrum uwagi lub sytuacji mogących prowadzić do kompromitujących lub kłopotliwych zachowań. Przykładowe sytuacje to: publiczne jedzenie, korzystanie z publicznych toalet, publiczne zabieranie głosu, spotykanie znajomych w publicznych miejscach, wchodzenie do małych grup ludzi bądź przebywanie w nich itp.)
• Odczuwalne jest cierpienie spowodowane unikaniem sytuacji społecznych,
• Występują problemy społeczne i zawodowe.
• Występuje lęk przed znalezieniem się w centrum uwagi lub obawa przed zachowaniem się w sposób, który może się okazać kłopotliwy lub kompromitujący.
• Występują fizyczne objawy lęku.
• Wykluczono inne przyczyny objawów np. urojenia, omamy, OCD itp.

Do określania nasilenia fobii społecznej (w przybliżeniu) może służyć skala lęku społecznego, opracowana przez amerykańskiego specjalistę Michaela Liebowitza, (klik). Określa ona szacunkowo poziom lęku odczuwanego przez osobę w określonych sytuacjach społecznych (rodzaje lękotwórczych interakcji społecznych) oraz stopień unikania ich. Skala ta bywa używana w celu oceny skuteczności leczenia.