Trudne wspomnienia

Pośród setek starych fotografii, próbuję znaleźć tę pierwszą. Jedną, która przypomni mi jak to się wszytko zaczęło, kiedy pierwszy raz odczuwałam lęk. Znajduję ją w starym albumie między podniszczonymi kartkami. Jakie uczucia wywołuje we mnie teraz? Patrzę na siebie i już wiem, pamiętam dobrze tę sytuację. Dziś budzi we mnie tylko lekki uśmiech. To pierwsze wspomnienie jakie mam. Czy to ta właśnie chwila kiedy z małej otwartej dziewczynki zmieniłam się w małego przerażonego światem człowieka?... Nie wydaje mi się. Nie, na pewno nie. To mieszkało we mnie już wcześniej.

Do innych wspomnień nie mam już zdjęć, to dobrze, bo nie są już tak wesołe. Najlepiej pamiętam to uczucie, że inni z jakiegoś powodu mnie nie lubią. Dlaczego?... Dlaczego nie pamiętam odpowiedzi? Tylko to uczucie jak dotknięcie bicza. Dziś nie raz go doświadczam i zawsze czuję się jak ta mała dziewczynka ze wspomnień bez zdjęć.

Wiem, że często fobia zaczyna się od jakiegoś trudnego przeżycia w okresie szkolnym. Jeśli czegoś takiego doświadczyliście na pewno to pamiętacie. Wciąż jesteście osobami z tych wspomnień. Czujecie żal do ludzi, któży w tych wspomnieniach występują, chcielibyśce wyjąc z albumu pamięci ich zdjęcia i porwać je na strzępki?

Ja bym chciała, ale nie dlatego że ich nie nawidę tylko, że wciąż się boję, że mogłabym ich spotkać. Dziś dorosła kobieta wciąż jest dzieckiem, które boi się wspomnień. To mnie NAKRĘCA. Zachęca do walki o siebie i do rozwoju. Po to żebym mogła przestać się bać i nauczyć się wybaczać

Tylko po to, tak. Bo nie chcę przestać być tą małą dziewczynką, nie chcę się od niej odizolować, tylko dojrzeć. Dlaczego, to proste mimo lęku potrafiłam być naprawdę szczęśliwa. Nadal chcę umieć z tego korzystać.